Drie favorieten van een Nobelprijswinnaar

Zo kreeg ik acht jaar geleden een beurs van het ministerie van VWS en het Commonwealth Fund in New York om als Harkness Fellow onderzoek te doen op Harvard Medical School. Samen met mijn gezin verbleef ik een jaar in Boston. Een fantastische leerervaring (voor ons allemaal). 

Verrijkend

“En wat leer je daar dan concreet?”, is een vraag die veel aan mij gesteld werd. Dat is lastig uit te leggen, maar kort gezegd: een heleboel! Een nieuwe omgeving waarin je interessante ervaringen opdoet, andere mensen ontmoet en nieuwe inzichten krijgt, verrijkt je geest. 

April vorig jaar gaf Guido Imbens de CPB lecture. Via een oude schaakvriend, die de lezing ook digitaal bijwoonde, kreeg ik contact met Guido. Op een gegeven moment vroeg ik aan hem of het mogelijk was om me weer in een andere wereld onder te dompelen: de wereld van Stanford University in Californië. 

En nu een jaar later zit ik hier dan, op Stanford tussen de prachtige gebouwen en de vele palmbomen te genieten van de nieuwe omgeving. Het is hier waanzinnig groot, de campus is vijf bij vijf kilometer, shuttlebussen brengen je op de plek van bestemming en er staan sportstadions zo groot als de Rotterdamse Kuip. Naast het mooie weer is het hier een academisch topklimaat. Stanford werkt als een magneet op wetenschappers uit hele wereld.   

Nobelprijs

Het meest verrassende van dit avontuur is wel dat in de tussentijd mijn host, Guido Imbens, de Nobelprijs voor de economie kreeg, samen met David Card en Joshua Angrist. Een eervolle prestatie waar in Nederland ook veel aandacht voor was. Maar volgens Guido was het voor Stanford minder uitzonderlijk, vorig jaar kregen immers de Stanfordianen Paul Milgrom en Robert Wilson ook al de Nobelprijs. Maar het zou mij niks verbazen als wij in plaats van de telgen van Tinbergen, in de toekomst de telgen van Imbens worden genoemd. Hij heeft namelijk nieuwe onderzoekstechnieken ontwikkeld die de afgelopen jaren wereldwijd gemeengoed zijn geworden. 

Nadat Guido de Nobelprijs kreeg is er veel door anderen over zijn onderzoekprestaties geschreven. Maar ik vroeg me af, wat vindt Guido zelf nu eigenlijk zijn favoriete paper?  Dus hier komt ie dan, exclusief voor deze CPB-blog, Guido’s eigen top 3.

Op nummer 3 staat een knap staaltje econometrie dat Guido in 2006 samen met zijn vrouw Susan Athey heeft gepubliceerd in Econometrica. Het is een veralgemenisering van de veel gebruikte “difference-in-differences”-methode. Zo kunnen met deze nieuwe methode verschillende gemiddelde behandeleffecten worden geschat. Dit is belangrijk wanneer er bijvoorbeeld grote heterogeniteit is binnen de behandel- en controlegroep. Een populaire beschrijving achter het idee van deze methode, met tips voor Stata-software, is hier te vinden.

Op nummer 2 een empirisch paper uit 2001 in de American Economic Review dat de gouden standaard in de onderzoeksmethodologie volgt: een gerandomiseerde proefopzet waarbij mensen die veel geld winnen in een loterij over de tijd worden gevolgd. De winnaars blijken iets minder te gaan werken, meer te consumeren (auto’s en duurdere huizen) en meer te sparen. Opmerkelijk genoeg was er weinig verschil in economisch gedrag tussen mannelijke en vrouwelijke winnaars.

Dan met stip op nummer 1 Guido’s grootste “aha”-moment: de geboorte van de LATE, en je hoeft inmiddels geen econometrist meer uit te leggen wat die afkorting betekent. Dit Econometrica paper uit 1994 bestaat in essentie uit slechts 6 pagina’s, maar wat voor een pagina’s! De paper vormde het startschot voor de vele quasi-experimentele onderzoeksopzetten die we nu overal om ons heen zien. En, ook op het CPB is het gebruik van dit type onderzoek de afgelopen jaren enorm toegenomen.

Namens het CPB overhandigde ik Guido het beeldje van Tinbergen. Dit bood mij de unieke gelegenheid om samen met twee Nederlandse Nobelprijswinnaars voor de economie op één foto te staan. Een prachtig moment.

Rudy Douven (links) en Guido Imbens (rechts).