Zorguitgaven, ons een zorg?

Het uitgangspunt van het Nederlandse zorgstelsel is dat de collectieve zorg toegankelijk en betaalbaar is voor alle inkomensgroepen en dat er solidariteit tussen zieke en gezonde mensen bestaat. Op hoofdlijnen geeft de publicatie aan wat het mogelijke effect is van een drietal stereotype ‘denkrichtingen’. De eerste denkrichting is niet ingrijpen in de stijgende zorguitgaven of andere collectieve uitgaven en de collectieve lastendruk laten oplopen. De tweede denkrichting is te bezuinigen op andere overheidsuitgaven. De derde denkrichting is om minder zorg collectief te financieren. Alle denkrichtingen hebben consequenties voor de risico- en/of inkomenssolidariteit, maar in welke mate dat het geval is, hangt af van de vormgeving. Duidelijk is echter wel dat de effecten op de inkomens- en risicosolidariteit van alle denkrichtingen in potentie omvangrijk zijn.

Een percentage zegt niet alles 

Het CPB benadrukt dat in de discussie rond de zorguitgaven er niet alleen gekeken moet worden naar het aandeel van de collectieve zorg in de economie, maar ook naar hoeveel we verdienen. Het bbp is namelijk ook toegenomen en 18 procent van een laag (nationaal) inkomen is iets heel anders dan 18 procent van een hoog (nationaal) inkomen. Naast de kosten, moet er ook gekeken worden naar de baten van de zorg. Alleen dan kunnen we een afweging maken of we te veel geld uitgeven aan zorg of niet. Ingrijpen in de zorg heeft bovendien gevolgen voor de risico- en inkomenssolidariteit. Een goed en afgewogen zorgbeleid vraagt om het in kaart brengen van die gevolgen.